Er is geen universeel aanvaarde definitie van gedecentraliseerde samenwerking. Jangu Le Carpentier, de voormalige leider van de ‘United Towns Organizations’ onderstreepte in 1944 het volgende: “Belangrijk is dat gedecentraliseerde samenwerking vandaag een concept is met een aanzienlijke impact. … Het is een notie die wat vaag blijft. … Als we een poging zouden doen om dit te preciseren zouden we een risico nemen: ofwel zou het zo algemeen gedefinieerd worden dat het een doolhof wordt van tegenstrijdigheden, ofwel zou het veel te specifiek gedefinieerd worden waardoor niemand zich er thuis in voelt.”
Hoewel er geen algemene definitie van gedecentraliseerde samenwerking bestaat dragen alle gedecentraliseerde samenwerkingsvormen de eigenschap dat ze gedragen worden door niet-staatse actoren binnen ontwikkeling en de dienstensector. In januari 2001 ontwikkelde Philip Lowe van de Europese Commissie een operationele gids over gedecentraliseerde samenwerking waarin hij het concept in de eerste plaats omschreef als een andere manier om zaken te doen waarbij stakeholders op alle niveaus deel uitmaken van het samenwerkingsproces en participeren aan de activiteitscyclus , en dat in overeenstemming met het principe van subsidiariteit. Een studie van UNDP (het VN-ontwikkelingsprogramma) uit 2001 definieert gedecentraliseerde samenwerking als “een partnerschap op lange termijn tussen gemeenschappen in verschillende steden en dorpen, en als een mechanisme om een nieuwe vorm van partnerschap op te zetten die, in tegenstelling tot het model dat bilaterale samenwerking op nationaal niveau promoot, focust op directe samenwerking tussen regio’s.” Een Comité Gedecentraliseerde Samenwerking van de Verenigde Steden en Lokale Overheden (UCLG), dat bijeenkwam op 10 februari 2006 in Washington, definieerde gedecentraliseerde samenwerking als “een solide partnerschap tussen buitenlandse lokale gemeenschappen met als doel om gemeenschappelijke welvaart te creëren en lokale ontwikkeling en lokaal bestuur te stimuleren en te verzekeren op lange termijn. UN-Habitat, de organisatie die tot doel heeft sociale en duurzame stedenbouw te promoten, ziet gedecentraliseerde samenwerking als een proces waarbij steden en andere instituties samenwerken om problemen te definiëren en daar een gepaste oplossing op te formuleren op basis van gedeelde ervaring binnen peer groups. Gedecentraliseerde samenwerking is ook bekend onder andere noemers zoals twinning, city-to-city samenwerking, stadsverbinding en jumelage. Recenter is het nieuwe concept van de gemeentelijke internationale samenwerking (MIC) toegevoegd aan de literatuur rond gedecentraliseerde samenwerking waarbij de mogelijkheid wordt geopend om, in de geest van globaal partnerschap en gemeenschappelijk globale belangen, op lange termijn financiële ondersteuning te bieden aan lokale overheden.
Het onderliggende principe is dat nauwere samenwerking en uitwisseling tussen gemeenten in Roemenië en België kan leiden tot creatieve en effectieve oplossingen voor lokale ontwikkelingsvraagstukken. MIC omvat ook netwerken en samenwerking tussen associaties van lokale en regionale overheden in Roemenië en België. Zoals vooraf gezegd zijn er vele definities van gedecentraliseerde samenwerking en soms durven ze elkaar tegen te spreken. Bovendien is geen enkele definitie algemeen aanvaard en breed gedragen. Voor dit forum gedecentraliseerde samenwerking België-Roemenië zullen we gedecentraliseerde samenwerking omschrijven als elk project, initiatief of partnerschap tussen minstens één Belgische en minstens één Roemeense sub-nationale autoriteit.
Deelnemers
Aan het forum nemen verschillende actoren deel:
- Lokale overheden van beide landen (provinciaal, departementaal of lokaal niveau), overheidsambtenaren van de lokale administratie
- afgevaardigden van NGO’s uit beide landen en speciale genodigden uit andere landen
- officiële vertegenwoordigers van België en Roemenië, EU-experten
- Mensen uit zowel de Belgische als de Roemeense bedrijfswereld
- Academici
